Dzban

Wśród pomorskich naczyń polewanych szkliwem ołowiowo-cynowym specyficzną formą wyróżniały się dzbany, które charakteryzowały się pokaźnymi, kopulastymi brzuścami, krótkimi szyjkami z kołnierzem, połączonymi z brzuścem szerokimi taśmowymi uchami oraz z krótkimi i prostymi dzióbkami modelowanymi w górnej części brzuśca. Zdobione były różnie – częstymi na Pomorzu Zachodnim motywami florystycznymi i geometrycznymi, ale także, jak w tym przypadku, rzadkimi w ceramice regionu postaciami ludzkimi. W górnej części brzuśca, po przeciwnych stronach naczynia, namalowano dwie postacie: mężczyzny z kosą i kobiety z grabiami. Przestrzenie pomiędzy nimi dekorowane są różnymi motywami roślinnymi. Brzusiec poniżej linii ucha, ucho, szyjka oraz dzióbek zdobione są natomiast motywami geometrycznymi: paskami i falą. Elementy te nie wszędzie wykonano starannie.

Na brzuścu namalowano pod dziobkiem także napisy: „Friedrich Plötz Anno 1807”, a pod spodem „Vieratt mein Schatz” [Zapasy mój skarb]. Przedstawionymi postaciami są zapewne pan Friedrich i jego żona. Małżeństwu na tyle dobrze się powodziło, że w roku dobrych zbiorów stać ich było na indywidualne zamówienie u garncarza, w czasie, gdy naczynia szkliwione szkliwem ołowiowo-cynowym nie były z powodu wysokiej ceny dostępne dla wszystkich. Dzban powstał jeszcze w okresie, gdy w zdobnictwie naczyń oprócz dominujących niebieskiego i zielonego stosowano także inne kolory, a malatura i formy były bardziej finezyjne i często jednostkowe.

Iwona Karwowska