Dwojaki

Dwojaki, występujące rzadziej też jako trojaki, to naczynia składające się z dwóch lub trzech jednakowych naczyń połączonych ze sobą brzuścami i wylewami z przymocowanym pionowo lub poziomo kabłąkowym uchem. Służyły do przechowywania i przenoszenia żywności dla osób pracujących z dala od domu: na polu, w lesie, w warsztacie rzemieślniczym czy manufakturze. Popularne były w wielu regionach rolniczych i szczególnie przydatne w funkcjonowaniu tradycyjnego gospodarstwa wiejskiego.

Obiekt znajdujący się w zbiorach szczecińskiego muzeum wyróżnia się nie formą, która jest typowa dla dwojaków, ale zastosowanym szkliwem, powlekającym całą jego powierzchnię, tak w środku jak i na zewnątrz. Zastosowana formuła mieszaniny ołowiowo-cynowej dawała białą tonację po wypaleniu. Szkliwo to, choć popularne i coraz częściej używane przez chłopstwo w drugiej połowie XIX wieku, należało nadal do szkliw drogich. Nie każdy garncarz je stosował ze względu na brak umiejętności lub wyższe koszty surowców, niejednokrotnie podnoszące ostateczną cenę naczynia. Szkliwione tym sposobem dwojaki były więc stosunkowo drogie, co sugeruje, że używane były w bogatym gospodarstwie.

Iwona Karwowska