Siekierka ze skrzydełkami środkowymi

To masywne narzędzie odlane z brązu charakteryzuje się trapezowatym smukłym ostrzem przechodzącym w prosty obuch. Po obu jego stronach uformowano po parze tzw. środkowych skrzydełek, tworzących miejsce do osadzenia drewnianego styliska. Na zakończeniu obucha widoczna jest porowata powierzchnia przypominająca gąbkę. Przypuszczalnie jest to efekt błędu w trakcie odlewania, albo wtórnego „nadpieczenia” metalu. Siekierka wchodzi w skład skarbu, do którego należą także trzy kolejne okazy ze skrzydełkami oraz pięć bransolet. Odkryto go w 1906 roku przy kopaniu rowów fundamentowych, na parceli właściciela tartaku Hermana Poratha. Przedmioty leżały razem, bezpośrednio w ziemi, na głębokości około 0,5 m. Przekazano je do zbiorów szczecińskiego Towarzystwa Historii i Starożytności Pomorza. W Szczecinie przechowywane były do sierpnia 1944 roku, po czym zostały ewakuowane w głąb Niemiec, wraz z innymi eksponatami o dużej wartości, co było podyktowane ochroną zasobów muzealnych przed ewentualnym zniszczeniem w trakcie nalotów alianckich na miasto. Do zbiorów szczecińskich skarb ze Storkowa wrócił dopiero w 2009 roku w ramach polsko-niemieckiej wymiany zabytków archeologicznych. Depozyt ten, datowany na 1. połowę IV okresu epoki brązu (lata ok. 1100–1000 BC), związany jest z bardzo wczesnym stadium osadnictwa kultury łużyckiej na Pomorzu. Był to niezwykle interesujący, przejściowy etap rozwojowy, w którym mieszały się tradycje kultur mogiłowych, wznoszących kurhany i składających swoich zmarłych do ziemi niespalonych, z nowymi trendami kultur kręgu pól popielnicowych, preferujących zakładanie dużych cmentarzysk ciałopalnych.

Dorota Kozłowska