Pelike w stylu Gnathia

Kształt naczyń, jaki reprezentuje zabytek wilanowski, pojawił się w ceramice Starożytnej Grecji w końcu VI w. p.n.e. Ta odmiana amfory z dwoma pionowymi uchwytami, o szerokim dnie, niskim brzuścu i szyjce, która zaczyna się mniej więcej w połowie wysokości naczynia, określana jest terminem pelike.

Powierzchnię naczynia zdobi bogata (ale obecnie słabo czytelna) dekoracja, malowana białą farbą na czarnym firnisie (pokoście) pokrywającym niegdyś całą powierzchnię naczynia. Na szyjce pojawią się ornamenty popularne w ceramice Starożytnej Grecji – meander oraz punkty i elementy roślinne. Z przodu, w górnej części brzuśca widoczna jest postać kobiety ubranej w chiton. Lewą rękę wsparła na skale, a prawą, wyciągniętą w przód, trzyma otwartą szkatułkę. Z prawej strony kobiety, oddanej w lewym profilu, widnieje wić roślinna o końcach zwijających się spiralnie.

Tak zdobione naczynia – pokryte czarnym firnisem i ozdobione dekoracją białą, czerwoną i żółtą - powstawały w II. połowie IV i na początku III wieku p.n.e. Ich najlepsze egzemplarze stworzono w rejonie Apulii, na terenie Południowych Włoch, gdzie wilanowska pelike najprawdopodobniej powstała. Określa się je terminem „gnathia” pochodzącym od nazwy starożytnej miejscowości Gnathia (Egnazia), w której wiele z nich odnaleziono.