Amforka bucchero nero

Mała, brzuchata amforka o zaokrąglonych ramionach i szerokiej, stożkowato zwężającej się ku górze szyjce zakończonej lekko wyodrębnionym wylewem. Po obu jej stronach doklejono uchwyty. Naczynie pozbawione jest dekoracji. Kolor amforki nie jest jednolity - zmienia się od szarobrązowego do czarnego.

Poczynając od VII w. p.n.e. Etruskowie produkowali charakterystyczną ceramikę w czarnym kolorze i lekko satynowym połysku, nazywaną dzisiaj „bucchero nero” lub po prostu „bucchero”. Były to naczynia najczęściej toczone na kole garncarskim, a ich wcześniejsze formy, do których należy amforka wilanowska powstawały także poprzez lepienie „z ręki”. Te mniej doskonałe w formie i wcześniejsze obiekty bywają określane także terminem „impasto”. Swój wspaniały kolor naczynia etruskie zawdzięczają, podobnie jak ceramika grecka czerwono- i czarnofigurowa, specjalnemu procesowi wypału w odpowiednio skonstruowanych piecach ceramicznych. Po rozgrzaniu ceramiki do wysokiej temperatury odcinano dostęp powietrza do środka pieca, sprawiając w ten sposób, że tworzyła się tam atmosfera redukcyjna (pozbawiona tlenu). To w niej glina nabierała wspaniałego czarnego koloru, tak wewnątrz, jak i na zewnątrz przedmiotów. Przedmioty wytwarzane przez Etrusków były szeroko eksportowane – znajdowano je bowiem na stanowiskach archeologicznych we Francji, południowej Hiszpanii, Grecji czy Egipcie.