Lubomirski Jakub Aleksander (1695-1772) - portret

Książę Jakub Aleksander Lubomirski (1695-1772) urodził się jako syn Hieronima Augustyna Lubomirskiego (ok. 1647-1706), hetmana wielkiego koronnego, i Konstancji Bokumówny (zm. 1709), córki Jana Henryka (para zawarła potajemne małżeństwo w 1685 r., kiedy Hieronim Augustyn Lubomirski był jeszcze związany ślubami zakonnymi). Od 1721 r. Jakub Aleksander Lubomirski piastował zaszczytny urząd kuchmistrza wielkiego koronnego, a od 1728 r. – miecznika wielkiego koronnego (do 1748). Warto wspomnieć, że w 1704 r. został wzięty jako zakładnik przez wojska saskie. W efekcie wychowywał się u boku swej ciotki, Urszuli Katarzyny Bokumówny, na drezdeńskim dworze królewskim, dlatego też był blisko związany z Augustem II Mocnym. Miał dwóch braci (Jerzego Ignacego i Jana Kazimierza) oraz cztery siostry (Annę Wielopolską, Mariannę Towiańską, Elżbietę Rybińską i Urszulę, wizytkę w Krakowie).

Nieokreślony malarz polski przedstawił na ciemnym, gładkim tle popiersie mężczyzny w średnim wieku, w wysokiej pudrowanej peruce na głowie, rozdzielonej pośrodku, ubranego w pancerz. Przez pierś portretowanego widoczna jest przeciągnięta wstęga orderu Orła Białego. Wkoło szyi zawiązany biały krawat z wpiętym z przodu brylantowym guzem, stanowiącym bardzo kosztowną ozdobę, świadczącą o wysokim statusie społecznym portretowanego.

Jakub Aleksander Lubomirski; kuchmistrz wielki koronny; miecznik wielki koronny; Urszula Katarzyna Bokumówna; August II Mocny; historyczna kolekcja wilanowska.

Agnieszka Woźniak-Wieczorek