Ekran kominkowy

Ekran kominkowy o kształcie prostokątnym, wsparty na dwóch podporach o dwóch krótkich wolutowo zwiniętych w dół nóżkach każda. Obie podpory połączone zostały toczonym tralkowo wiązaniem. Na podporach wsparta została ustawiona pionowo masywna rama ozdobiona w narożach i od góry po bokach płaskimi, toczonymi guzami. W bocznych ramiakach blisko jednej z krawędzi znajdują się po wąskie, pionowe otwory, przy przeciwległej krawędzi zaś – maskownica w formie półwałka z płaskim uchwytem pośrodku. Od wewnętrznej strony pośrodku każdego z bocznych ramiaków została wyżłobiona podłużna prowadnica. Ramiak górny posiada pojedynczy podłużny otwór, od wewnętrznej strony ujęty w dwie żłobione prowadnice. Identyczne prowadnice znajdują się także w ramiaku dolnym. W otworach bocznych ramiaków umieszczone zostały dwa krosna obite jasnobeżowym pasiastym adamaszkiem, opatrzone na jednej z krawędzi maskownicą w formie półwałka z uchwytem. Oba blejtramy dają się wysuwać na boki. Brak jest trzeciego blejtramu, który powinien znajdować się w otworze górnego ramiaka i wysuwać ku górze.

Ekran kominkowy służył do osłaniania twarzy przed blaskiem i żarem bijącym od płonącego w kominku ognia, jednocześnie dzięki wyższym nogom umożliwiając ogrzewanie stóp. Tego typu sprzęty znane od średniowiecza były bardzo popularne w XVIII i XIX wieku, kiedy często wzbogacane były o dodatkowe elementy i funkcje. Znane są ekrany–sekretarzyki, ekrany–lustra, ekrany z pulpitami do czytania czy jak ten, który dzięki prostej, lecz bogatej konstrukcji mógł osłaniać zarówno większą ilość osób siedzących obok siebie przy kominku, jak też, po wysunięciu górnego krosna, osobę stojącą.