Pałasz oficerski regimentu konnego królów saskich

Pałasz oficerski. Trzon rękojeści drewniany, obciągnięty czarnym szagrynem (miękka, garbowana skóra) z groszkowym licem. Jelec krzyżowo-kabłąkowy, srebrny, złocony ogniowo z paluchem chroniącym kciuk. Kabłąk odgięty od jelca pod kątem 100°. Jelec o przekroju kwadratowym, zakończony z jednej strony wolutą. Głowica w formie migdała, wypukła, połączona z kabłąkiem zaczepowo od spodu. Na stronie zewnętrznej, na skrzyżowaniu jelca z wąsami odlany monogram AR zwieńczony królewską koroną. Na paluchu oraz górnej części warkocza znajduje się motyw szewronów (litera V, naszywana na mundur dla oznaczenia lat służby lub stopnia wojskowego). Na spodzie jelca, od strony siecznej, wybita punca złotnicza w formie liter HS. Głownia prosta, delikatnie zakrzywiona przy sztychu. Szerokie zbrocze poprowadzone aż do pióra. Na zastawie trawione zdobienia przedstawiające panoplium oraz ornamenty regencyjno-rokokowe.

Ten unikatowy pałasz należał do oficera regimentu konnego z czasów panowania władców z dynastii saskiej. Pałasze w tamtym okresie stosowane były zarówno przez husarzy, jak i dragonów tworzących gwardie, których zadaniem było dbanie o bezpieczeństwo rodziny królewskiej. Reprezentuje on broń stosowaną powszechnie w 1 poł. XVIII wieku, między innymi przez żołnierzy służących dla Augusta II Sasa, który czterokrotnie wizytował zamek w Malborku: w latach 1698, 1703, 1710 oraz 1716 roku.

dr Daniel Gosk