Dzban

Wykonany przy użyciu koła garncarskiego dzban gliniany jest luksusowym naczyniem, jednym z elementów wyposażenia pochówku z późnego okresu rzymskiego (koniec III–1. połowa IV wieku n.e.) odkrytego na terenie osady wielokulturowej. Badania na stanowisku podjęli w 1959 roku archeolodzy z Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie, dostarczyły wielu znalezisk pochodzących z różnych okresów chronologicznych. Po opracowaniu materiały te, związane terytorialnie z Lubelszczyzną, przekazano do zbiorów Działu Archeologii Muzeum Narodowego w Lublinie.

Najciekawszym z odkrytych obiektów jest pochówek młodej dziewczyny (około trzynastoletniej) i towarzyszące mu dary grobowe: dziewięć naczyń, z których siedem reprezentuje wysokiej klasy toczone wyroby garncarskie, grzechotka gliniana, srebrna zapinka i naczynie szklane.

Dzban został ulepiony przy użyciu zaawansowanej techniki toczenia na kole garncarskim. Ma łagodnie zaokrąglony brzusiec, zwężający się ku górze, przechodzący w wysoką, cylindryczną szyjkę. Na największej wydętości brzuśca znajduje się dookolny żłobek. Szyja jest zdobiona ornamentem wyświeconych pasów. Największą ozdobą naczynia jest okazałe taśmowate ucho.

Pochowana dziewczynka należała do społeczności tak zwanej grupy masłomęckiej, która w młodszym okresie rzymskim (w III i IV wieku n.e.) stworzyła na terenie Kotliny Hrubieszowskiej cywilizację o wysokim poziomie rozwoju. Świadczą o tym sprowadzane najprawdopodobniej z obszaru nadczarnomorskiego toczone naczynia gliniane i szklana czarka.