Zapaska

Fartuch do stroju świątecznego kobiecego, tak zwanego krzczonowskiego, został wykonany z tkaniny wełnianej. Powstał w okresie międzywojennym, czyli w ostatnim etapie funkcjonowania tego typu ubiorów, twórca nie jest znany. Został uszyty maszynowo, w górnej części jest ułożony w drobne zakładki wszyte w pasek z materiału lnianego, który ma pozostawione dłuższe troczki, używane do związywania go z tyłu. Szerokość fartucha to 212 cm, dzięki czemu zachodził na biodra, długość 66,5 cm, czyli sięgał poniżej kolan. W połowie jest zdobiony naszytymi pasowo wąskimi czarnymi tasiemkami – po dwie, w środku wszyta jest biała bawełniana koronka z motywami dużych kwiatów, poniżej kolejne dwie czarne wstążki. Podobnie jest obszyty dolny brzeg – dwiema tasiemkami czarnymi, i zakończony białą bawełnianą koronką o szerokości 5 cm, również ze wzorem kwiatowym. Ten rodzaj fartucha różnił się od wcześniejszego, noszonego do stroju krzczonowskiego w latach 1870–1918, jest nieco dłuższy i nie okala całej postaci, ale też jest bardziej stonowany kolorystycznie. Poprzednie wyróżniały żywe kolory, miały kilkanaście ponaszywanych pasowo kolorowych wstążeczek. Ten jest jednak stosunkowo krótki w porównaniu z innymi fartuchami używanymi w naszym kraju do stroju świątecznego. Nie spełniał tym samym swojej podstawowej funkcji, czyli osłaniania spódnicy przed zabrudzeniami. W stroju krzczonowskim zaczął pełnić tylko rolę ozdobną.