Stolik

Stół do pisania z obitym zielonym suknem prostokątnym blatem o sfazowanych krawędziach. wysuniętym znacznie przed lico prostej cargi i połączonym z nią płynnie za pomocą bogato profilowanej listwy, skrywającej po bokach wysuwane blaty pomocnicze. Krótsze boki cargi wsparte zostały na dwóch płaskich niemal policzkowych podporach uformowanych najpierw wachlarzowato, niżej rozdzielających się na dwie masywne wygięte od siebie wici z otworem pomiędzy żeby poniżej znów się połączyć w kształt wachlarza, mniejszego niż górny i obróconego szerszą częścią do dołu, gdzie wsparty został prostokątnym cokoliku ujętego po bokach w dwa uproszczone spływy wolutowe stanowiące nóżki.

Pośrodku cokolików podpory połączone są wiązaniem z toczonego pręta, pośrodku opatrzonego trzema dużymi koralami a po bokach toczonego w kształt symetrycznych tralek. Pośrodku wiązania od góry umieszczona została wydłużona, owalna, tapicerowana podpórka pod stopy. Tego typu rozwiązanie chroniło stopy osoby siedzącej przy stole od niskich przeciągów.

Mebel stanowi przykład dojrzałego biedermeieru, dalekiego od prostych, ciężkich, klasycyzujących form jego wczesnej fazy, a skłaniającego się nieco do nawiązań historyzujących – neorenesansowych, bez kompromisu jednak wobec rozwiązań praktycznych, służących wygodzie użytkownika.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.