Komoda

Komoda na rzucie prostokąta o łukowato wypukłym froncie, wsparta na gładkich czterech nóżkach o przekroju kwadratowym, w górnej połowie prostych, niżej mocno zbieżnych. Blat i cokół nieznacznie wysunięte przed lico korpusu. Na blacie znajduje się płaska plinta powtarzająca jego kształt lecz o znacznie mniejszej powierzchni, obwiedziona wzdłuż bocznej krawędzi tłoczoną listwą ze złoconego metalu o profilu simy, z motywem liści lauru. W przedniej ścianie umieszczone zostały jednoskrzydłowe drzwiczki pośrodku których znajduje się prostokątna, nieco zagłębiona płycina, ozdobiona w narożach plakietkami w formie akroterionów. Pośrodku płyciny umieszczono drugą, w formie lekko wypukłego rombu, z umieszczoną centralnie ażurową plakietką z motywem wazy kwiatowej na ażurowym cokole ujętej w dwie woluty z akantu zakończone rozetami. Na osi obramienia drzwiczek, u góry i u dołu, umieszczone zostały dwie poziome plakietki o dekoracji osiowej, złożonej ze stylizowanych elementów roślinnych, zaś na osi nóg, nad nimi i pod blatem umieszczono plakietki w formie stylizowanych palmet.

Komoda stanowi element kompletu mebli salonowych, na który składają się poza nim szafka (Wil.4108), dwie gondolki (Wil.4109, Wil.4110), dwa krzesła (Wil.4111, Wil.4113) i fotel (Wil.4112). Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach, fornirowanych drewnem, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1965 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.