Parnas

Niezidentyfikowany dotychczas w sposób jednoznaczny temat przedstawienia alegorycznego skłania do snucia domysłów. Jednym ze skojarzeń, które przywodzi na myśl odpoczywająca na tle szarego nieba grupa siedzących siedmiu postaci, jest niewątpliwie Parnas – siedziba Apollina i muz oraz ośrodek kultu Pana. Ton i rytm kompozycji nadają dominujące postaci – kobiety i mężczyzny na pierwszym planie, ujęte w swobodnych pozach, niemal identycznych (siedzący, lekko pochyleni do przodu, nogi splecione na wysokości kostek w sposób ukazujący podeszwę stopy prawej) różniących się zaledwie układem rąk, z wzrokiem skierowanym w jednym kierunku; pozostałe w głębi, pozbawione wyraźniejszych cech indywidualnych wtapiają się w tło.

Na skłębionych, gęstych chmurach zasiada po lewej młoda kobieta z włosami misternie ufryzowanymi w loczki i upiętymi w kok zdobiony perłami oraz wstążkami (zieloną i różową), w złocistej sukni z malinowym stanikiem, po prawej nagi mężczyzna z przerzuconą przez prawe ramię czerwoną draperią i wieńcem kwietnym na głowie. W tle od lewej młoda dziewczyna z pucułowatym dzieckiem. Pośrodku kobieta o obnażonych piersiach w wzroku skierowanym ku górze w układzie antytetycznym z drugą kobietą w czerni o charakterystycznym nakryciu głowy; po lewej odwrócony tyłem kędzierzawy młodzian.

Całość utrzymana w kolorystyce stonowanej, z akcentem kolorystycznym.