Ekran kominkowy

Mebel wielofunkcyjny, łączący w sobie funkcje ekranu kominkowego i mebla do pisania, czytania lub robótek. Wsparty nieco asymetrycznie, z lekkim przesunięciem ku tyłowi, na dwóch płozach o krawędziach wywiniętych wolutowo ku dołowi. Między płozami została umieszczona podłużna półka na stopy, o profilowanych krawędziach. Na płozach oparte zostały dwa pionowe ramiaki boczne zakończone u góry czworobocznymi gałkami a po bokach ozdobione trzema żłobionymi kanelami. Od strony wewnętrznej w bocznych ramiach znajdują się wyżłobione prowadnice dla wysuwanego do góry krosna obitego zielonym welurem, od przodu w szeroki naprzemienne jaśniejsze i ciemniejsze pasy, a od tyłu gładkiego, ciemnozielonego. Poniżej gałek ramiaki boczne połączone są parą poziomych listew rozdzielonych dystansem odpowiadającym szerokością prowadnicom, a od góry ozdobionych zwieńczeniem w formie pary spływów.

Pomiędzy ramiakami bocznymi, od przodu, znajduje się osadzony na poziomych zawiasach podnoszony blacik z kontrastową dekoracją fornirową na którą składa się jasny prostokąt blatu i ciemna, prosta, gładka bordiura.

Ekran kominkowy służył do osłaniania twarzy przed blaskiem i żarem bijącym od płonącego w kominku ognia, jednocześnie dzięki wyższym nogom umożliwiając ogrzewanie stóp, w tym wypadku opartych wygodnie na półce, izolującej dodatkowo od podłogi. Tego typu sprzęty znane od średniowiecza były bardzo popularne w XVIII i XIX wieku, kiedy często wzbogacane były o dodatkowe elementy i funkcje. Znane są ekrany–sekretarzyki, ekrany–lustra, ekrany z pulpitami do czytania czy jak ten, który mógł służyć jako pomocniczy stolik do pisania, czytania czy jedzenia.