Lionne de, pani - portret

Portret tej francuskiej elegantki namalowany został zgodnie z duchem epoki. Artysta zastosował owalne podobrazie, na którym uwiecznił popiersie młodej, aczkolwiek siwiejącej już damy. Jej głowę zdobią misternie ułożone loki, a twarz skrywa makijaż. Biała suknia spowita szarobłękitnym woalem, zarzuconym na prawe ramię, ukazuje upudrowany dekolt. Rysy kobiety – czy to ze względu na wierność urodzie modelki, czy też na dążność artysty do utrwalenia uznanego wówczas typu piękna – charakteryzują: piękne duże oczy, długi nos, drobne pełne usta i rumieńce. Zróżnicowane długością wygładzone pociągnięcia pędzla z precyzją oddają fakturę rzeczy, a ciału kobiety nadają miękkości. Z lewej strony u góry napis kursywą białą farbą: „Madame de Lionne”.

Obraz należy do zespołu portretów dam francuskich, które prawdopodobnie zdobiły Gabinet Zwierciadlany Królowej oraz Gabinet Króla obok pokoi Chińskich, a niegdyś pokoje górne Marysieńki (por. H. Skimborowicz, W. Gerson, Willanów. Album widoków i pamiątek oraz Kopje z obrazów Galeryi Willanowskiej wykonane na drzewie w Drzeworytni Warszawskiej z dodaniem opisów określonych przez…, Warszawa 1877, s. 22, 26). W inwentarzu wilanowskim z 1895 r. określono je jako dzieła szkoły Pierre’a Mignarda. Rzecz wymaga dalszych badań, jednak nie jest pozbawiona znamion prawdopodobieństwa. Mignard zw. Le Romain (1612–1695) współcześnie najbardziej znany i ceniony jest właśnie jako biegły warsztatowo i wnikliwy psychologicznie autor wspaniałych portretów, które nie nosząc piętna akademizmu, swoją lekkością i świeżością antycypują podejście już rokokowe. Styl Mignarda ukształtował się na styku tradycji francuskich i włoskich; początkowo malarz pobierał nauki w Troyes i Fontainebleau, później u Jeana Bouchera i Simona Voueta. Z kolei w latach 1635–1657 przebywał we Włoszech, gdzie znalazł się pod wpływem malarzy z kręgu Nicolas Poussina. Mocno zainspirował się wówczas dziełami Annibale’a Carracciego i malarstwem weneckim, czego echa znajdujemy w niniejszym portrecie. Po powrocie do Paryża artysta został malarzem dworskim, gdzie konkurując z Charlesem Le Brunem, zajmował się m.in. malarstwem dekoracyjnym i dał się poznać jako wybitny, pożądany w kręgach arystokratycznych portrecista.