Powitanie cesarzowej Amelii przez Augusta III i Marię Józefę

Rycina ukazuje scenę spotkania cesarzowej wdowy po Józefie I, Wilhelminy Amalii (1673-1742) przez jej córkę Marię Józefę (1699-1757), oraz małżonka córki, Augusta III Sasa (1699-1763) – ówczesnego króla polskiego oraz elektora Saksonii. Głównych bohaterów sceny, a także czas i miejsce spotkania, objaśnia znajdujący się pod rytowaną sceną podpis: Entrevue entre S.M.L'Imperatrice Douairiere Amelie et Leurs Majestés Polonoises avec la Famille Royale, faite a Neuhaus 1737, le 24. de May. Tytułowe spotkanie rozgrywa się na dziedzińcu pałacu Neuhaus (niemiecka nazwa zamku Jindrichuv Hradec na terenie Czech), w otoczeniu licznego dworu. Główni uczestnicy ukazani zostali pośrodku; cesarzowa wdowa w ciemnej sukni trzyma za obie ręce lekko pochylającą się przed nią Marię Józefę. Poza nią, stoi wyniosła, wyróżniająca się wzrostem i posturą na tle pozostałych uczestników uroczystego powitania, postać Augusta III. Z obu stron centralnej grupy, a także poza nią, ukazany jest liczny dwór uczestników, wśród których znalazły się nawet dwa psy. Tuż za królewską parą ukazana została ósemka ich dzieci, z czego dwoje najmłodszych na rękach piastunek. Tłem uroczystego zgromadzenia na dziedzińcu są podwójne arkady; na wieńczącej ją attyce dekorowanej naprzemiennie wazami i grupami puttów, leży swobodnie udrapowana tkanina. Pierwowzorem malarskim dla sceny utrwalonej na rycinie był zniszczony w 1945 roku obraz autorstwa saskiego, nadwornego malarza, Louisa de Silvestre (1675-1760), przeznaczony do galerii zamku królewskiego w Dreźnie. Płótno miało imponujące rozmiary: 497x674 cm. W kolekcji Luwru zachował się jednak malarski szkic do zaginionego dzieła, także autorstwa Silvestre’a (RF1956-4). Analiza różnic pomiędzy szkicem a ryciną to ciekawe studium przekształceń wyjściowej kompozycji w stosunku do finalnej. Na rycinie, wyraźnie głębszej i gromadzącej jeszcze większą grupę uczestników spotkania, arkady w tle kończą się na dolnej kondygnacji – w szkicu mają przedłużenie w wyższej. Podobnie z dekoracyjną tkaniną, która jest elementem dekoracyjnym ukazanym tylko na rycinie. Przyjmując, że prezentowana grafika jest wiernym powtórzeniem zniszczonego obrazu, jest ona niezwykle cenną i ciekawą dokumentacją procesu powstawania finalnego dzieła.

Spotkanie, Neuhaus (Jindrichuv Hradec), Wilhelmina Amalia, Maria Józefa, August III Sas, Drezno, obraz, szkic