Kanapa

Nieduża kanapa o prostokątnym siedzisku, na pięciu wąskich, lekko zbieżnych, kwadratowych w przekroju nogach, trzech z przodu i dwóch z tyłu, z których tylne w dolnej partii są lekko odgięte do tyłu, a wyżej płynnie przechodzą w ramiaki boczne oparcia. Oparcie jest nieco odchylone do tyłu, w górnej części utworzone przez szeroką prostokątną deskę ozdobioną pod dolną krawędzią parą płaskorzeźbionych motywów dużej, spłaszczonej palmety. Dolna połowa oparcia ażurowa, przedzielona prostym wiązaniem łączącym ramiaki boczne. Poręcze prostokątne w przekroju, nieco węższe w górnej partii i rozszerzające się ku dołowi, płynnie spływają od górnej części oparcia, a u dołu zawijają się półkoliście ku tyłowi opierając się na bocznych oskrzyniach siedziska i dalej nieco unoszą ku górze, rozszerzając się na końcach w formę asymetrycznych wachlarzy. Siedzisko tapicerowane, obite zielonozłotym pasiastym adamaszkiem.

Kanapa stanowi element kompletu, na który oprócz niej składają się dwa fotele (Wil.4135, Wil.4136). Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.