Naszyjnik wieńcowaty typu Wendelring

Naszyjnik wieńcowaty to bardzo efektowna ozdoba szyi. Wykonano ją z czworokątnego brązowego pręta, który poddano rozkuwaniu, a następnie długotrwałemu rozklepywaniu krawędzi. W efekcie uzyskano cztery cienkie i szerokie blaszki (skrzydełka). Tak przygotowany pręt o gwiaździstym przekroju skręcono wokół własnej osi przy pomocy specjalnej drewnianej dźwigni. Wzmocnienie ozdobnego wzoru wytwórca osiągnął poprzez kilkukrotną zmianę kierunku skrętu. Naszyjnik jest elementem skarbu ozdób brązowych, które w 1941 roku znalazł na swojej łące rolnik Karl Sager. Z rysunku wykonanego przez kapitana Poirota –¬ więźnia obozu jenieckiego w Prenzlau – wynika, że pierwotny układ odkrytych przedmiotów nie był przypadkowy. Na dwa naszyjniki wieńcowate nawleczono pięć bransolet spiralnych, a na tym wszystkim ułożono cynową obręcz. Kontekst wodny oraz wyraźnie intencjonalny układ wskazuje, że był to depozyt ofiarny. Znalezisko zostało przekazane do zbiorów Muzeum Krajowego w Szczecinie. Tu gościło zaledwie trzy lata. Pod koniec drugiej wojny światowej skarb w całości ewakuowano w głąb Niemiec. Do muzeum szczecińskiego powrócił w 2009 roku, w efekcie polsko-niemieckiej wymiany dawnych zbiorów archeologicznych. Prezentowany naszyjnik oraz pozostałe ozdoby ze skarbu datowane na wczesną epokę żelaza, tj. okres halsztacki D (lata ok. 600/550–400/450 BC) i stanowią świadectwo wyjątkowych umiejętności pradziejowych metalurgów oraz ich poczucia piękna. Duże walory ekspozycyjne oraz znakomity stan zachowania tych wytworów pozwala uznać depozyt z Karkowa za jeden z cenniejszych nabytków muzealnych. Znaczenie skarbu podnosi również cynowa obręcz, należąca do bardzo rzadkich znalezisk.

Dorota Kozłowska