Anna Austriaczka (1601-1666) - portret

W pracy przy portrecie Anny Austriaczki, królowej Francji i Nawarry, dołożono wszelkich starań by wyglądała dostojnie i majestatycznie. Usztywniona, nienaturalna poza wymuszona została przez modny ubiór. Srebrzysta suknia kobiety wyszywana jest drogimi kamieniami i perłami. Te ostatnie znajdują się także w uszach, w postaci sznurów zwisają u szyi oraz obejmują kok i przedramiona. Uczesane w pukle włosy zdobi ponadto czerwony kwiat. Rangę osoby portretowanej podkreśla zarzucony przez lewe ramię ciemno-czerwony płaszcz, podbity gronostajami i leżąca w głębi po lewej stronie korona. Tło stanowi zielona kotara zza której prześwituje niebo z obłokami.

Anna nie tylko słynęła z niezwykłej urody, lecz także była osobą dowcipną i światłą; była religijna, kochała teatr, dobrą zabawę i przednie towarzystwo. Mimo tych zalet, a może właśnie ze względu na nie, nie cieszyła się względami swej teściowej, Marii Medycejskiej, oraz kardynała Richelieu. Jej burzliwy mariaż z Ludwikiem XIII miał u swych źródeł cel dyplomatyczny – matka Ludwika chciała przypodobać się papieżowi, a dobrą drogą do tego celu wydawało się wybranie synowej z dworu hiszpańskiego. Paradoksalnie był to też jeden z punktów zapalnych przyszłych sporów małżeńskich, gdyż Anna starała się wpoić swe zasady religijne synom – Ludwikowi i Filipowi Orleańskiemu. Niesnaski wzbudzało też podejrzenie królowej o romans z Julesem Mazarinem, który był później doradcą Ludwika XIV (plotkowano, że i ojcem) i umacniał absolutyzm we Francji. Po zakończeniu aktywności politycznej osiadła w klasztorze Val-de-Grâce, gdzie pozostała do swojej śmierci w 1666 r. Pochowana została w Bazylice Saint-Denis.

Anna Austriaczka, podobnie jak kardynał Richelieu, stała się znana szerszym kręgom za sprawą Alexandra Dumasa, który – uczynił ją bohaterką swej powieści „Trzej muszkieterowie”.

Obraz prawdopodobnie z kolekcji Augusta i Aleksandry Potockich, nabyty przed 1877.