Władysław Hieronim Sanguszko

Władysław Hieronim Sanguszko (1803 – 1870) był synem Eustachego i Klementyny z Czartoryskich. W 1829 r. ożenił się z cioteczną siostrą Izabelą, córką Henryka Lubomirskiego z Przeworska. Był właścicielem rozległych dóbr na Wołyniu i w Galicji. Mieszkał w dobrach podtarnowskich w Gumniskach słynących ze stadniny koni. Brał udział w życiu publicznym jako poseł Sejmu Krajowego, członek Izby Panów i tajny radca cesarski. Był skoligacony z Potockimi z Łańcuta. Z córką jego młodszego brata Romana, Marią Klementyną, ożenił się w 1851 r. Alfred Potocki z Łańcuta, późniejszy II ordynat. Marmurowe popiersie Sanguszki wykonane zostało przez Henryka Antoniego Stattlera (1834 – 1877) w Rzymie w 1853 r. Był on synem i uczniem krakowskiego malarza Wojciecha Kornelego Stattlera i Włoszki Klementyny z Zerbonich. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie oraz w rzymskiej Akademii św. Łukasza. W Rzymie założył pracownię rzeźbiarską. Jego klientami była głównie przebywająca w tym mieście polska arystokracja. Popiersie przedstawia Sanguszkę jako dojrzałego mężczyznę, na wprost, łysego od czoła. Ma on owalną, szczupłą twarz, o wysokim, uwypuklonym czole, lekko zapadniętych policzkach, z wąsami, ujętą bokobrodami. Gałki oczne są gładkie, osadzone w głębokich oczodołach. Podkręcone kosmyki włosów zaczesane są ku przodowi. Popiersie jest stylizowane w duchu antycznym. Tors portretowanego jest nagi, masywny, ścięty ukośnie po bokach, z przodu wysoko sfazowany.