Morion

Dzieje ludzkości od początku związane są z bronią, która nie tylko służyła do polowań (zdobywania pożywienia) ale też do obrony i ataku. Z chwilą pojawienia się broni,( na potrzeby tekstu, nazwijmy ją ofensywną np. miecz, włócznia) towarzyszyło powstanie uzbrojenia chroniącego czy to wybrane części ciała, jak tors (kirys) czy głowę (hełm) lub prawie całą postać (zbroja płytowa). Do dnia dzisiejszego, mimo rozwoju broni, nadal w użytku jest uzbrojenie ochronne, oczywiście unowocześnione, wykorzystujące najnowsze zdobycze nauki. W obecnych kamizelkach kuloodpornych możemy doszukiwać się echa dawnych napierśników czy kirysów zaś współczesne hełmy w prostej linii (pomijając materiał, wykonanie, zdobienie) są następcami armetów, szturmiaków, szyszaków czy morionów. Hełm typu morion jest jedną z odmian hełmów otwartych renesansowych mający swój pierwowzór w średniowiecznym kopalinie. Łańcucki morion należy do typu łódkowego, którego charakterystyczną cechą jest wysoki grzebień, nieduże rondo, opuszczane po bokach i zadarte ostro zakończone z przodu i tyłu. Tym co  podnosi wartość hełmu jest fakt wykonania go z jednego fragmentu żelaza, a znajdujące się na nim guzy z wizerunkiem ludzkiej głowy (zachowały się tylko po jednej stronie hełmu) są tylko elementem ozdobnym jak i umieszczone na bokach dzwonu stylizowane krzyże. Ciekawostką jest fakt, że ten egzemplarz był używany bojowo, o czym może świadczyć ślad po uderzeniu na jednej ze stron dzwona. Generalnie tego typu hełmy były używane przez piechotę (oddziały pikinierów, muszkieterów), bardzo rzadko przez kawalerię (oddziały kirasjerów, a we Francji szwoleżerów), zaś dzięki filmom i literaturze morion stał się symbolem konkwistadorów. W obecnych czasach moriony łódkowe są wykorzystywane przez Gwardię Szwajcarską i obok broni drzewcowej , barw jest ich znakiem rozpoznawczym.

Przemysław Kucia