Na spacerze

W górskiej scenerii, wśród urwisk i załomów skalnych, u stóp skarpy porośniętej roślinnością, nieopodal samotnej, dominującej nad otoczeniem kępki drzew, wytworna dama i jej towarzysz odbywają przejażdżkę. Kobieta, odziana w zwiewną żółtą suknię z białymi muślinowymi wykończeniami, z błękitnym szalem na ramionach i jasnym zawoju na głowie, siedzi na siwym koniu w damskim siodle i kieruje się w stronę strumyka. Gestem lewej dłoni przywołuje łaciatego psa. Mężczyzna, na kasztanowatym koniu, odwrócony tyłem i pochylony do przodu, widoczny jest jedynie fragmentarycznie – prawdopodobnie w czerwonym mundurze żołnierza, przepasany jasną szarfą, w ciemnym kapeluszu z szerokim rondem. Korony drzew łowią ostatnie promienie zachodu, w ciepłym ich blasku połyskuje listowie, skrzy się woda. Światło kładąc się na konarach, wyrysowuje ich kontur, miękko otula postać kobiety, wydobywa z mroku mężczyznę. Trudno się oprzeć wrażeniu, że to ono jest głównym tematem obrazu. Nie byłoby to zaskakujące, gdyby dać wiarę sygnaturze i uznając jej autentyczność, włączyć dzieło do oeuvre Cuypa, był on bowiem malarzem światła. Malarz zastosował tu bogatą, nasyconą paletę barw; koloryt obrazu tonie w ciepłych brązach, kontrastujących tylko z kładzionymi plamą lokalnymi barwami określającymi stroje bohaterów tej sceny.

Mimo że mamy do czynienia z dziełem sygnowanym, nie jest pewne, czy wyszło ono spod pędzla samego Cuypa. Według ekspertyzy konserwatorów malarstwa sygnatura była częściowo retuszowana na werniksie, wobec czego zalecane jest wykonanie makrofotografii UV tego fragmentu oraz wdrożenie programu dalszych badań. Należy zauważyć, że analiza obrazów mistrza jest wydatnie utrudniona przez to, że nie zwykł on ich datować. Ponadto często bywają one mylone z pracami innych artystów, m.in. Abrahama van Calraeta, Jacoba van Strija (którego podpisy zmieniano później na fałszywe sygnatury Cuypa) czy Heinricha W. Schweickardta (1746–1797).

Dominika Walawender-Musz