Futerał na okulary

Futerał na okulary wykonany z niebieskiej jedwabnej satyny w kształcie spłaszczonego walca, z rozszerzeniem w części dolnej. Przedmiot został ozdobiony różnobarwnym haftem z motywami ukwieconych gałązek jedynie w obrębie denka. Najpewniej nie zachowały się tasiemki stanowiące uchwyt i zamknięcie.

W kulturze chińskiej wykształciły się różne formy niewielkich sakiewek służących do przechowywania i noszenia przy sobie drobnych, niezbędnych rzeczy. Przybierały one różnorodne, piękne kształty, niekiedy charakterystyczne dla danego regionu. W Chinach niewielkie sakiewki noszono już w okresie pierwszej dynastii – Qin. Koło XIII wieku pojawił się termin hebao, funkcjonujący również współcześnie, którym określano niewielką torebkę na drobiazgi i osobiste przedmioty noszone przy sobie. Zwyczaj związany z hebao przetrwał do początku okresu Republiki Chin (pocz. XX w.), a jego niemalże całkowity zanik był związany ze zmianą sposobu ubierania się. Hebao przetrwało jeszcze w niektórych wiejskich regionach Chin, gdzie tradycyjne rzemiosło nadal jest kultywowane.

Dla wielu grup etnicznych, na przykład dla Mandżurów, niewielkie woreczki noszone przy sobie były stałym elementem stroju. Wynikało to z koczowniczego stylu życia tej grupy. Małych rozmiarów sakiewki były szyte przez kobiety, które zdobiły je haftami z motywami kwiatów i ptaków. Przechowywano w nich również wonności oraz tytoń.

W XIX wieku futerał przypuszczalnie stanowił element wyposażenia dawnych Pokojów Chińskich zlokalizowanych na piętrze korpusu pałacu, zaprojektowanych i zaaranżowanych przez Stanisława Kostkę Potockiego, wzbogacanych o interesujące przedmioty przez jego potomnych.