Stolik do gier

Stolik do gier z blatem trzyczęściowym, złożonym z trzech wąskich prostokątnych części połączonych metalowymi zawiasami, umożliwiającymi odkładanie środkowego skrzydła niczym karty książki, albo złożenie go w formie wąskiej prostokątnej konsoli. Rozłożony blat opiera się na harmonijkowo rozkładanej cardze, której węższe boki chowają się harmonijkowo do wewnątrz konstrukcji i są zabezpieczane metalowymi haczykami. Ponadto w lewym boku cargi znajduje się wąska szuflada na karty i żetony, zamykana na klucz. W narożach znajdują się wąskie kostki, dekorowane prostokątnymi polami zaznaczonymi potrójną intarsjowaną żyłką o kontrastowych kolorach. Carga wsparta jest na czterech kwadratowych w przekroju, dosyć masywnych, lekko zbieżnych nogach, w górnej jednej trzeciej dekorowanych na zewnętrznych płaszczyznach motywem mocno wydłużonych tryglifów. Poniżej nogi zwężają się uskokowo, a u dołu zakończone są stopkami w formie nadmuchanych kostek. W kącie pomiędzy krawędziami nogi a dolną krawędzią cargi umieszczone zostały ażurowe wsporniki o motywach geometrycznych.

Blat po rozłożeniu ma kształt zbliżony do kwadratu. Pierwszy jego układ ukazuje kwadratową planszę do gry w tryktraka. Po odłożeniu kolejnego blatu uzyskujemy w części środkowej szachownicę. Oba blaty do gier wykonane zostały w technice intarsji.

W XVIII wieku gry takie jak tryktrak, szachy i warcaby, podobnie jak gry karciane, były jedną z podstawowych rozrywek towarzyskich. Jednocześnie meble do nich przeznaczone najczęściej posiadają konstrukcję składaną, pozwalającą na wygodne ustawienie ich pod ścianą, gdzie nie zajmowały dużo miejsca, kiedy nie były w użyciu.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.