Flakonik hialitowy z zatyczką

Niewielki, płaski flakonik z dobieraną zatyczką wykonany z modnego w XIX wieku szkła hialitowego. Ten materiał w kolorze głębokiej czerni został wynaleziony przez Georga Franza Augusta Longuevala, hrabiego Buquoy (1781-1851). Był on matematykiem, fizykiem, chemikiem i filozofem, a także właścicielem kilku hut szkła. Dzięki swoim szerokim zainteresowaniom oraz eksperymentom uzyskał nową recepturę na masę szklaną o kolorze głębokiej czerni. Została ona wprowadzona do produkcji w 1817 roku. Dzięki swojemu niezwykłemu kolorowi wyroby z niej, takie jak filiżanki, flakoniki, wazony, pojemniki na herbatę czy świeczniki szybko stały się towarem modnym i pożądanym.

Naczynia wykonane z tego materiału – w tym wilanowski wazonik – bardzo często zdobiono w technice złocenia, wyglądającej efektownie na czarnej, polerowanej powierzchni oraz upodabniającej przedmioty do wyrobów z dalekowschodniej laki. Często pojawiały się na nich motywy związane ze sztuką tego rejonu świata, takie jak czaple, żurawie, palmy, pawilony chińskie i postacie Chińczyków zajętych różnymi czynnościami. Jednak wilanowski flakonik ozdobiony jest innym, czysto ornamentalnym, wzorem wijących się linii. Wykonywano je nie za pomocą pędzla – ale pióra ptasiego (później także stalowego), uzyskując dzięki temu wyjątkowo cienką, dekoracyjną linię, a technikę tę przejęto z malarstwa na porcelanie.