Serwantka

Serwantka prostopadłościenna z zaokrąglonymi rogami przednimi, na czterech płaskich nóżkach, wystających nieco poza lico ścianek. W dolnej części znajduje się pojedyncza wysoka zamykana na zamek szuflada. Część zasadnicza serwantki jest oszklona, zawiera dwie proste półki. W ściance przedniej znajdują się zamykane na zamek przeszklone drzwi podzielone na trzy poziome prostokątne kwatery, z których górna jest zamknięta płaskim łukiem. Listwy podziałowe znajdują się na wysokości półek, maskując ich krawędzie. Podobnie podzielone zostały ścianki boczne, z tą różnicą, że górne kwatery są w kształcie prostokąta. Wewnątrz na tylnej ścianie zamontowane jest lustro. Całość mebla u góry obiega bogato profilowany gzyms w środkowej partii rozszerzający w kształt płaskiego łuku, nad którym znajduje się zwieńczenie w formie płyty prostokątnej na której w części środkowej umieszczony został niski prostopadłościenny postument o ścianie czołowej w formie rozłożonej księgi, kryjący w sobie szufladkę. Po bokach postumentu znajdują się dwa niższe, wąskie, uformowane schodkowo każdy z dwóch płyt o zaokrąglonych przednich rogach i wklęsłych przednich krawędziach.

Tego typu meble były bardzo popularne w XIX wieku jako wyposażenie salonów i jadalni, ale także pomieszczeń przeznaczonych do wypoczynku. Miały podwójne przeznaczenie – poza niewątpliwą funkcją ekspozycyjną, umożliwiającą podziwianie bezpiecznie zamkniętych wewnątrz cennych i kruchych przedmiotów, takich jak szkło, kryształy, porcelana czy srebra w każdej chwili umożliwiały one pełen dostęp do ich zawartości jeśliby zaszła potrzeba skorzystania chociażby z serwisu herbacianego podczas niewielkiego spotkania towarzyskiego w pokoju muzycznym. Z kolei na zwieńczeniu można było eksponować nieduże rzeźby lub wazy.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.