Hydria czerwonofigurowa

Sygnatury i napisy: brak.

Ten typ naczynia wytwarzanego w Starożytnej Grecji nazywany jest hydrią. Samo słowo pochodzi od słowa „woda” – co wskazuje na  jego przeznaczenie – noszenie i przechowywanie tego płynu. Charakterystyczne dla hydrii są trzy uchwyty – dwa poziome służące do jej podnoszenia, oraz jeden pionowy używany podczas nalewania. Wilanowska hydria ma szeroką stopkę, owalny brzusiec, wąską i długą szyjkę i trzy uchwyty. Zdobi ją malarstwo w stylu czerwonofigurowym. Na brzuścu przedstawione zostały dwie kobiety w długich płaszczach zwrócone twarzami do siebie – jedna trzyma w wyciągniętej dłoni lusterko, a druga sięga po tkaninę – być może jest to ręcznik. Być może jest to scena ukazująca toaletę, do której niezbędna była także woda przechowywana w hydrii.

Jak powstawało to naczynie? Najpierw kształt wytoczono na kole garncarskim oraz doklejono uchwyty. Po lekkim podeschnięciu malarz naszkicował na jej powierzchni zaplanowaną dekorację, a następnie malował używając do tego firnisu – specjalnie przygotowanej, delikatnej glinki bogatej w żelazo. Następnie dobrze wysuszoną hydrię włożono do pieca, gdzie podlegała najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatkano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem stawały się znów czerwone. Po powolnym wystudzeniu pieca hydria była gotowa.