Wazonik

Porcelanowy wazon w kształcie tykwy, o owoidalnym brzuścu miękko przechodzącym w rozchyloną u wylewu szyjkę. Naczynie zdobi dekoracja złożona z motywów flory i fauny. Zarówno brzusiec jak i szyjkę dekorują rzuty kwiatów, m. in. wiśni, śliwy czy irysa, oraz insekty – motyle i ważki. Pomiędzy ramionami naczynia i jego szyjką podwójne pierścienie obiegają pas ciągłego stylizowanego ornamentu podkreślając harmonijny kształt naczynia.

Wazon należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej. Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wilanowski obiekt jest przykładem porcelany wyprodukowanej z przeznaczeniem na rynek europejski. W XIX wieku przypuszczalnie zdobił dawne Pokoje Chińskie Stanisława Kostki Potockiego.