
Topór z poroża
środkowy neolit
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Jest częścią kolekcji: Malarstwo włoskie
Tyleż piękna, co nieszczęśliwa Kallisto przedstawiona została kilkukrotnie, ponieważ tragiczną historię mitycznej leśnej nimfy malarz ukazał symultanicznie (w pięciu scenkach zakomponowanych na jednym obrazie). Akcja rozgrywa się od lewej strony do prawej za tło mając prowizorycznie i szkicowo potraktowany pejzaż (po obu stronach zarysy pagórków porośniętych drzewami, tafla wody, w głębi, na horyzoncie zarys gór, nad nimi jasnoniebieskie niebo).
Przejmujące obrazy zaczerpnięte z historii Kallisto poruszały wyobraźnię artystów i na trwałe weszły do kanony tematów sztuki. Kallisto wedle jednych autorów była nimfą leśną, wedle innych córką króla Arkadii Lykaona albo jego syna Nykteusa. Należała do boskiego orszaku Artemidy i razem z towarzyszkami pędziła życie w górach, polując. Jej imię pochodzi od gr. kalliste – „najpiękniejsza”. Zeus, uległszy jej urokowi, podstępnie zbliżył się do niej. Posłużył się fortelem – przyjął postać Artemidy, a gdy Kallisto przytuliła się do towarzyszki wrócił so swego kształtu i nie pozwolił się jej wyrwać. Pewnego razu podczas kąpieli Artemida dostrzegłą brzemienność przyjaciółki. Dziewczynę ukarano – według jednych podań uczyniła to Artemida, według innych Junona. I tak w postaciach dwóch kobiet z lewej strony obrazu, z których jedna w złocistej sukni gładzi po policzku drugą w niebieskiej szacie rozpoznać możemy Zeusa pod postacią Artemidy i Kallisto. Trochę dalej widoczna postać Kallisto uciekającej przed dwiema nimfami. Na pierwszym planie na brzegu jeziora przedstawiono trzy kąpiące się nagie nimfy. Pośrodku kompozycji kobieta w niebieskiej szacie, półobnażona, przytrzymywana przez dwie inne – to Kallisto w momencie ujęcia. Po prawej widoczna Kallisto z leżącym u jej stóp niemowlęciem (syn Arkas, od którego imienia biora nazwę mieszkańcy Arkadii). Przytrzymuje ją za włosy i okłada kijem kobieta w białej sukni (Junona). Za nimi widoczna niedźwiedzica, w którą zostanie zamieniona Kallisto.
Traktowany lokalnie kolor podporządkowany jest rysunkowi, a twardy modelunek światłocieniowy, który nadaje rzeczom bryłowatości opiera się na świetle rozproszonym. Dramatyzm zdarzeń oddany został głównie za pomocą teatralnych gestów 14 uczestniczących w nich kobiet.
Obraz prawdopodobnie nabył Aleksander Potocki lub jego matka Aleksandra z Lubomirskich, żona Stanisława Kostki Potockiego.
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 78,0 cm, szerokość: 124,0 cm
Rodzaj obiektu
obraz
Technika
olej
Tworzywo / materiał
drewno
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
nieznany
środkowy neolit
Muzeum Narodowe w Szczecinie
nieznany
1700 — 1850
Muzeum Narodowe w Szczecinie
kultura amfor kulistych
3100 p.n.e. — 2500 p.n.e.
Muzeum Narodowe w Szczecinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Zamkowe w Malborku
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna
0/500
Używamy plików cookie, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Plikami cookie możesz zarządzać, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki internetowej. Więcej informacji w Polityce prywatności.
Używamy plików cookie, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Plikami cookie możesz zarządzać, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki internetowej. Więcej informacji w Polityce prywatności.
Zarządzaj plikami cookies:
Ten rodzaj plików cookies jest niezbędny do funkcjonowania serwisu. Możesz zmienić ustawienia swojej przeglądarki tak, aby je zablokować, jednak strona nie będzie wtedy działała prawidłowo.
WYMAGANE
Służą do pomiaru zaangażowania użytkowników i generowania statystyk na temat serwisu w celu lepszego zrozumienia, jak jest używany. Jeśli zablokujesz ten rodzaj cookies nie będziemy mogli zbierać informacji o korzystaniu z serwisu i nie będziemy w stanie monitorować jego wydajności.