Dzban czarnofirnisowany

Dzbanuszek o masywnym uchu wystającym poza poziom wylewu. Naczynie wykonano z brunatnej gliny, ale jej kolor skrywa na całej powierzchni czarny firnis (pokost), o satynowym połysku. Podczas konserwacji naczynie sklejono z kilku fragmentów, a  następnie uzupełniono ubytki, retuszując ich powierzchnię czarnym kolorem.

Dzbanek wykonano w technice często spotykanej w ceramice Starożytnej Grecji. Po lekkim podeschnięciu naczyń uformowanych najczęściej na kole garncarskim ich powierzchnię pokrywano firnisem, czyli delikatną, specjalnie przygotowaną i oczyszczoną glinką bogatą w żelazo. Jednak czarny kolor pojawiał się dopiero po wypale w piecu. Przed wypałem glinka miała najprawdopodobniej kolor czerwonawy. Tak przygotowane przedmioty wkładano do pieca opalanego drewnem. Najpierw wypalano je w atmosferze z dostępem tlenu, a po osiągnięciu odpowiedniej temperatury odcinano jego dopływ (zamykając otwory pieca i być może dokładając mokrego drewna), dzięki czemu zawarte w wierzchniej glince tlenki żelaza ulegały redukcji i zmieniały kolor z czerwonego na czarny. Glinka ta także lekko się nadtapiała – nadając naczyniom charakterystyczny, satynowy połysk, który wilanowski dzbanek zachował do dziś.