
Suknia dworska longpao
1865 — 1900
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Polskie tkaniny, hafty, ubiory i akcesoria stroju XVI–XIX wiek
Wachlarze były znane już w antycznym Egipcie i przybierały różne formy na przestrzeni dziejów. Wykonywano je z mniej lub bardziej trwałych materiałów.
Początkowo służyły celom czysto praktycznym, były używane dla ochłody lub odpędzenia owadów. W rękach władców podkreślały majestat i dostojeństwo, ich poddani zaznaczali nimi swój status, w rękach wojownika-rycerza mogły stanowić niebezpieczną broń, a w delikatnej dłoni damy uwidaczniały subtelną elegancję, grację ruchu, często wytworny gest, element języka znaków dla wtajemniczonych.
Z czasem w różnych rejonach świata praktyczna funkcja tego przedmiotu schodziła na dalszy plan, nabierając wielu nowych, niekiedy zaskakujących znaczeń kulturowych, a zarazem praktycznych (na przykład chiński wachlarz bojowy czy obuchowy).
W Europie w 2. połowie XVI wieku orientalny wachlarz składany wszedł na długo do kanonu akcesoriów modny kobiecej. Stało się to możliwe dzięki ożywionym kontaktom handlowym z Chinami. Początkowo to Portugalczycy, drogą morską, przywozili tysiące wachlarzy wraz z innymi orientalnymi towarami. Szybko zyskały popularność właśnie w Portugalii, a następnie w Hiszpanii i Włoszech. Katarzyna Medycejska, żona francuskiego władcy Henryka II, wprowadziła na nie modę we Francji. Popularność orientalnych wyrobów w następnych latach sprawiła, iż francuscy artyści i rzemieślnicy stworzyli własny typ dekoracji malarskiej na jedwabnej lub papierowej powierzchni wachlarza składanego.
Nie słabło również zapotrzebowanie na te przedmioty sprowadzane ze Wschodu.
Papierowe wachlarze składane były bardzo nietrwałe, łatwo ulegały zniszczeniu, więc nieliczne muzea posiadają dobrze zachowane oryginalne wyroby. Wachlarz składany „o tysiącu twarzy” przedstawia liczne postacie, które mają twarze o precyzyjnym rysunku wykonanym na kości słoniowej, naklejonej na powierzchni asymetrycznego pokrycia z papieru. Barwna dekoracja nawiązuje do dekoracji porcelany orientalnej, również przeznaczonej na eksport do Europy.
Każdy szczegół jest wycyzelowany z wielką starannością. Zarówno uroda i precyzja płaskorzeźbionej powierzchni, jak i oryginalne, malownicze i barwne dekoracje zadecydowały o niesłabnącej modzie na te orientalne akcesoria aż po czasy współczesne.
Magdalena Norkowska
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 30 cm, szerokość: 60 cm
Technika
wycinanie, technika mieszana, rzeźbienie
Pochodzenie / sposób pozyskania
z dawnych zasobów
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
nieznany
1865 — 1900
Muzeum Narodowe w Lublinie
Witkiewicz, Stanisław Ignacy
1914
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Axentowicz, Teodor
po 1910
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Okręgowe w Toruniu
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna
0/500
Używamy plików cookie, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Plikami cookie możesz zarządzać, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki internetowej. Więcej informacji w Polityce prywatności.
Używamy plików cookie, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Plikami cookie możesz zarządzać, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki internetowej. Więcej informacji w Polityce prywatności.
Zarządzaj plikami cookies:
Ten rodzaj plików cookies jest niezbędny do funkcjonowania serwisu. Możesz zmienić ustawienia swojej przeglądarki tak, aby je zablokować, jednak strona nie będzie wtedy działała prawidłowo.
WYMAGANE
Służą do pomiaru zaangażowania użytkowników i generowania statystyk na temat serwisu w celu lepszego zrozumienia, jak jest używany. Jeśli zablokujesz ten rodzaj cookies nie będziemy mogli zbierać informacji o korzystaniu z serwisu i nie będziemy w stanie monitorować jego wydajności.