Serwantka

Serwantka prostopadłościenna z zaokrąglonymi rogami przednimi, na czterech płaskich nóżkach, wystających nieco poza lico ścianek. W dolnej części znajdują się dwie wysokie zamykane na zamki szuflady, umieszczone jedna obok drugiej i przedzielone pionową listwą. Część zasadnicza serwantki jest oszklona, zawiera trzy półki o falistej przedniej krawędzi. W ściance przedniej znajdują się zamykane na zamek przeszklone drzwi podzielone na cztery poziome prostokątne kwatery. Listwy podziałowe znajdują się na wysokości półek, maskując ich krawędzie. Podobnie podzielone zostały ścianki boczne. Wewnątrz na tylnej ścianie zamontowane jest lustro. Zamki szuflad i drzwi opatrzone są drewnianymi kluczynami w kształcie tarcz. Całość mebla u góry obiega bogato profilowany gzyms, nad którym znajduje się zwieńczenie w formie płyty prostokątnej na której w części środkowej umieszczony został niski prostopadłościenny postument o ścianie czołowej w formie rozłożonej księgi i flankujące ją niższe płyty o zaokrąglonych przednich rogach i wklęsłych przednich krawędziach.

Tego typu meble były bardzo popularne w XIX wieku jako wyposażenie salonów i jadalni, ale także pomieszczeń przeznaczonych do wypoczynku. Miały podwójne przeznaczenie – poza niewątpliwą funkcją ekspozycyjną, umożliwiającą podziwianie bezpiecznie zamkniętych wewnątrz cennych i kruchych przedmiotów, takich jak szkło, kryształy, porcelana czy srebra w każdej chwili umożliwiały one pełen dostęp do ich zawartości jeśliby zaszła potrzeba skorzystania chociażby z serwisu herbacianego podczas niewielkiego spotkania towarzyskiego w pokoju muzycznym. Z kolei na zwieńczeniu można było eksponować nieduże rzeźby lub wazy.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.