Martwa natura na czarnym tle

Eugeniusz Geppert w 1946 roku zamieszkał we Wrocławiu, gdzie współtworzył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych, w której objął stanowisko profesora. Do 1950 roku pełnił funkcję rektora uczelni, zaś wykładowcą był do 1961 roku. Rok później dołączył do grona członków-założycieli Grupy Wrocławskiej. Podczas pobytu w Paryżu w 1957 roku malarz zafascynował się dokonaniami Raula Dufy’ego. Najbardziej charakterystycznymi tendencjami z tego czasu było stosowanie poszarpanej kreski tworzącej formy, które nie są ściśle związane z plamami barwnymi. Druga połowa lat pięćdziesiątych to czas wykrystalizowania się dojrzałego stylu malarskiego artysty, który przybrał formę abstrakcji aluzyjnej. Wciąż malował jeźdźców, akty kobiece czy rzeźby ludowe, które stawały się jednak postaciami w odrealnionej rzeczywistości artystycznej. Repertuar kolorystyczny nieco się zmienił. Wielokolorowe, wyraźne i czyste kompozycje zostały zastąpione obrazami namalowanymi dość łagodnymi tonami zieleni, błękitów i brązów. Z kolei materia malarska była tworzona przez gęste smugi farby. Martwa natura na czarnym tle została zakupiona od artysty do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie w 1970 roku, w rok po namalowaniu. Obraz pokazuje opisane powyżej tendencje z tego okresu. Nie jest to tradycyjnie rozumiana martwa natura. Zaprezentowane są przedmioty typowe dla tego typu przedstawień, takie jak wazon z kwiatami, dzbanek i figurki ludowe, ale stanowią one dość otwartą kompozycję, która zlewa się z tłem. Jest to martwa natura w abstrakcji, dzięki czemu udaje się podkreślić autonomiczność porządku dzieła sztuki. Plamy w tonacji kolorystycznej stonowanej, w odcieniach niebieskiego, zielonego, czerwonego i białego, zostały położone wyraźnie wypukłą kreską. Taka koncepcja dzieła stanowi ciekawy dialog z historią sztuki i kulturą ludową.

Beata Małgorzata Wolska