Fotografia grupowa harcerek z ss. Urszulankami

Zdjęcie zbiorowe, czarno-białe, przedstawia harcerki z Gimnazjum ss. Urszulanek oraz uczennice gimnazjum, które nie należały do drużyny (górny rząd). Na fotografii na pierwszym planie są też siostry urszulanki, które prawdopodobnie były opiekunkami tej grupy/klasy oraz przypuszczalnie jedna ze świeckich nauczycielek. Na rewersie fotografii zostały umieszczone napisy piórem. Dotyczą one dziewcząt, które pełniły jakieś funkcje w drużynie harcerskiej. Niestety te osoby zostały tylko wymienione, nie podano ich miejsca na fotografii. Jedyna osoba, którą można poprawnie zidentyfikować, to Wanda Wojtasik (w ostatnim rzędzie czwarta od lewej). Przypuszczalnie napisy na rewersie zdjęcia pojawiały się w pewnych odstępach czasu. Świadczy o tym odmienny charakter pisma oraz kolory napisów. Fotografia została wykonana w zakładzie „Foto Sztuka” przy ulicy Krakowskie Przedmieście w Lublinie, prawdopodobnie w zakładowym atelier.

W okresie dwudziestolecia międzywojennego harcerstwo, oparte na idei skautingu, przeżywało znaczny rozwój. Pojawiły się wtedy liczne drużyny męskie i żeńskie. Międzywojenne harcerstwo polskie miało charakter zdecydowanie katolicki. W jego programie pracy wychowawczej zostały wyszczególnione trzy podstawowe idee: „miłości Boga, myśli państwowej, wypływającej z ukochania narodu, oraz życia opartego na prawdzie”. Głównym celem działania stało się kształtowanie harcerstwa od wewnątrz przez wprowadzanie nowych rozwiązań metodycznych i pożądanych treści pracy wychowawczej. W marcu 1932 roku, w myśl założeń wychowania narodowo-państwowego, wprowadzono nowe programy prób na  stopnie organizacyjne. Został położony w nich nacisk na znajomość historii, dorobku kulturalnego i problemów ówczesnej Polski. W wielu punktach było to zbieżne z naukami społecznymi Kościoła katolickiego.

Drużyny harcerskie prowadzone w placówkach oświatowych kierowanych przez siostry zakonne należały do rzadkości. Zdjęcia z gimnazjum ss. Urszulanek stanowią swego rodzaju unikat.