Pocztówka - Kościół-po-Kapucyński

W 1972 roku sprowadzono do Lublina zakon kapucynów, czterdzieści lat po tym, jak zgromadzenie osiadło na ziemiach polskich. Lublin stał się czwartą siedzibą konwentu w Rzeczypospolitej. Protektorem braci zakonnych został marszałek wielki litewski Paweł Karol Sanguszko. Sanguszkowie posiadali wówczas na Przedmieściu, zwanym Krakowskim, pałac. Mimo sprzeciwu lubelskich mieszczan ufundowali kolejny w mieście przyklasztorny kościół, pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła.

Projekt budynków sakralnych wykonał Karol Bay. Nad budową czuwał jego bratanek, Jan. Całość inwestycji ukończono w 1733 roku. Fasada kościoła została udekorowana rzeźbami patronów. Wyposażenie świątyni wraz z dachem spłonęło w pożarze, który wybuchł ponad trzydzieści lat później. Odbudowa trwała latami. Z czasem wygląd kościoła uległ zmianie. W pierwszej połowie XIX wieku wnętrza przyozdobiono rzeźbami Władysława Oleszczyńskiego, artysty epoki romantyzmu. Od wschodu dostawiono neogotycką kaplicę projektu Bolesława Podczaszyńskiego. Jej fundatorką była niedoszła żona właściciela podlubelskiego majątku Samoklęski. Po tym, jak jej narzeczony odebrał sobie życie, „z całą drażliwością szlachetnej duszy – pisała w przewodniku lubelskim w 1901 roku Maria Ronikierowa – została zakonnicą […] w Krakowie”. Zapisaną przez narzeczonego w testamencie kwotę przeznaczyła na rzecz lubelskich kapucynów. Ich klasztor w czasie powstania styczniowego mieścił archiwum państwowe. Po upadku powstania dokonano kasaty zakonu. Pozostałych braci wysiedlono do Łomży. Powrócili do Lublina dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości.

Pod koniec XIX stulecia lubelski malarz Władysław Barwicki wykonał na fasadzie kościoła Kapucynów malowidło z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego i św. Franciszka. Wśród ciekawych zabytków z wyposażenia świątyni jest obraz Sen Leszka Czarnego nieznanego autora, ilustrujący legendę o powstaniu najstarszego w Lublinie kościoła parafialnego – nieistniejącej dziś fary.