Klęcznik

Klęcznik, mebel szkieletowy, miejsce modlitwy w pozycji klęczącej, będący wyposażeniem kaplic pałacowych bądź kapliczek przy sypialni.. Jego konstrukcja charakteryzuje się wręcz ascetyczną prostotą: zbudowany z prostych, drewnianych listew składa się z prostokątnej ramy wspartej na czterech niskich móżkach połączonych ze sobą szeregowo łączynami z przodu pojedyńczą, po bokach podwójnymi. Rama pokryta plecionką sznurkową. Tylne nóżki stanowią przedłużenie bocznych listew oparcia połączonych trzema równymi poprzeczkami w równej odległości od siebie. Od góry pozioma deska służy do oparcia ramion przy pozycji klęczącej. Klęczni pozbawiony jest jakichkolwiek zdobień. Wystająca krawędź ramy plecionki uniemożliwiałby korzystanie z klęcznika, dlatego meble te były wyposażane w ruchome poduszki. Niestety, nie zachowała się żadna poduszka, która powinna być ułożona na plecionce, w celu zwiększenia komfortu. Prosta konstrukcja mebla świadczy o tym, że prawdopodobnie korzystała z niego służba pałacowa.

Nie wykluczone, że klęcznik mógł być używany podczas okazjonalnych nabożeństw odbywających się na dziedzińcu pałacu lub w wilanowskim kościele fundowanym przez jego Potockich.

AK

wilanowska kolekcja, warsztat angielski