Alegoria poezji

Obraz ukazuje dumającą kobietę, której myśli oraz wzrok wędrują gdzieś w przestworza. Moment wytchnienia przy pracy wykorzystuje ona, by szukać natchnienia u unoszącego się nad nią Apolla. Bóg siedzi na chmurze i gra na lirze. Kobieta wsparta prawą ręką na skale, drugą przytrzymuje arkusze zapisanego papieru. Przy pniu drzewa widoczna złota lira, a w prawym dolnym rogu pluskający się w wodzie łabędź rozpościera skrzydła. Złączone w akcie twórczym postaci jaśnieją na tle namalowanego w znacznie ciemniejszych barwach otoczenia. Ten efekt mdłej świetlistości skutecznie potęguje rozjaśnianie traktowanych lokalnie barw bielą. To zamiłowanie do pastelowej palety barwnej oraz sposób malowania prowadzący do uzyskania gładkiej powierzchni malowidła – nie mówiąc już o doborze tematu – jednoznacznie wiąże ten obraz z epoką klasycyzmu.

Obecność Apolla – boga poezji jest w alegorycznym przedstawieniu alegoryczna. Wiele treści dopowiada łabędź. Według legendy dusza , boga poezji i muzyki, wcielała się w łabędzia. Wielcy poezji, już od czasów antycznych, nazywani byli łabędziami. Określenie „ł” pojawia się po raz pierwszy w jednej z bajek . Z kolei w tragedii Agamemnon Ajschylos porównuje przedśmiertne słowa do żałobnego krzyku umierającego łabędzia.

Alegoria Poezji uważana jest za dzieło naśladowcy Noël-Nicolasa Coypela (1690-1734), syna Noëla, a brata Antoine’A Coypela. I rzeczywiście, zdradza wiele podobieństw stylistycznych do jego obrazów. Noël-Nicolas Stworzył dekoracje ścienne w Wersalu wedle kartonów pozostawionych przez Lebruna, a także dekoracje malarskie w pałacu Tuileries (1672), a od 1695 kierował francuską Akademią w Rzymie. Wróciwszy do Francji, objął kierownictwo Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby. Synowie pierwsze szlify w malarskim rzemiośle zdobywali pod jego kuratelą, w rodzinnej pracowni.

Obraz pochodzi z kolekcji Augusta i Aleksandry Potockich.