Młockarnia

Indywidualność twórczości Władysława Skoczylasa jest wynikiem umiejętnego łączenia doświadczeń związanych z pracą w różnych materiach. Studiował malarstwo i rzeźbę, znany jest zaś przede wszystkim z drzeworytów. Sylwetki na obrazach pokazują poszukiwania modernistyczne w rzeźbie, akwarele zaś malowane są w sposób nietypowy dla tej techniki. Te i tym podobne zabiegi sprawiają, że dzieła takie jak Młocarnia z 1927 roku nabierają oryginalnego charakteru – spotykają się w nim jednocześnie nawiązania do dawnych mistrzów i do sztuki prymitywnej, ale też podhalańskiego malarstwa na szkle. Skoczylas był zafascynowany legendą Skalnego Podhala i rycin ludowych, co było typowe dla Młodej Polski, z której wywodził swoją poetykę. Wśród działań potwierdzających takie zainteresowania była współpraca z formistami w 1917 roku, którzy dążyli do stworzenia nowoczesnego stylu narodowego.

 Młociarnia to kolejny obraz, w którym malarz pokazuje kobiety przy pracy. Nie ma na nim żadnego mężczyzny, co nie jest bez znaczenia. Kobiety są przedstawione bardzo schematycznie. To uproszczone formy wskazujące na tradycję ludyczną. Mamy do czynienia z podkreśleniem pewnego schematyzmu działań, które mają unaocznić ich cykliczność. To on jest istotą pracy, która zapewnia nie tylko byt materialny, ale nadaje także sens egzystencjalny. Wzniosłość przedstawienia podkreślają nawiązania stylistyczne do wielkich mistrzów – mowa tu między innymi o roli kolorów i sposobu ich łączenia. Ważną rolę odgrywa światłocień – to on podkreśla centralną scenę. Artyście daleko do prób realistycznego odzwierciedlania rzeczywistości, znacznie bliżej natomiast do minimalizowania środków wyrazu charakterystycznego dla niemieckiego ekspresjonizmu.

Beata Małgorzata Wolska