Etażerka kątowa

Etażerka kątowa o czterech kondygnacjach, wsparta na zbieżnych stożkowatych nóżkach zakończonych kulistymi stopkami. Najniższą kondygnację stanowi półka wsparta na wysokiej szufladzie. Lico szuflady fornirowane jest drewnem egzotycznym o czerwonej barwie i ozdobione zostało dwiema złoconymi antabami kołatkowymi o okrągłych uchwytach, zawieszonych na okrągłych szyldach z motywem rozety. Między antabami znajduje się wklęsła płycina w formie spłaszczonego rombu ozdobiona pośrodku wtórnie podłużną plakietką w formie owalnego kartusza ujętego po bokach w dwa pęki liści akantu, zasłaniającą na stałe kluczynę zamka. Kolejne dwie kondygnacje są podobne, jednakże ich szuflady są o połowę niższe od najniższej. Najwyższą kondygnację stanowi gładka półka zamykająca całość od góry. Wszystkie kondygnacje mają ścięte prosto i nieznacznie wyłamane do przodu.

Etażerka to mebel, który wszedł w użycie we Francji w drugiej połowie XVIII wieku. Szczególną popularność zyskała w XIX wieku, kiedy jej forma początkowo prostej, kilkukondygnacjowej półki wspartej w narożach słupkami rozwinęła się i wzbogaciła. Pojawiły się etażerki kątowe, wiszące i przypominające kredens. Służąc do prezentacji książek i bibelotów z czasem została wyparta przez szafki biblioteczne i serwantki, ułatwiające ochronę cennych przedmiotów przed kurzem.

Stanowi parę z etażerką o numerze inwentarzowym Wil.2005/1