Miecz antenowy

Jest to bardzo interesujący okaz brązowego miecza antenowego. Charakteryzuje go wąska głownia, dzwonowaty jelec przy nasadzie rękojeści, którą wieńczy para spiralnych tarczek – tzw. antenek. Egzemplarz ten wyróżnia się wśród mieczy antenowych niespotykanym walcowatym zgrubieniem w środkowej części uchwytu. Zachowane ślady wskazują, że ostrze zostało niegdyś intencjonalnie połamane na pięć części. Być może miało to związek z jakimś rytuałem. Miecz wchodził w skład dość dużego skarbu datowanego na V okres epoki brązu (lata ok. 900–750 BC), który zawierał całe i pokawałkowane przedmioty: okucie pochwy mieczowej, siekierki, punce, sierpy, groty, rozmaite bransolety, różne naramienniki, zapinkę płytowatą, szczypczyki, małe kółka, tarczkę ozdobną, podwójny guz, przetyczkę z uprzęży końskiej, czop odlewniczy oraz fragment brązowego naczynia. Depozyt odkryto w 1833 roku w obrębie cmentarzyska popielnicowego kultury łużyckiej. Przedmioty z brązu znajdowały się w naczyniu glinianym spoczywającym obok głazu narzutowego. Zabytki zabezpieczył i przekazał następnie do zbiorów szczecińskiego Towarzystwa Historii Pomorza i Starożytności kupiec Dohrn z Klęskowa. W 1944 roku miecz oraz kilka innych znalezisk ze skarbu ewakuowano w głąb Niemiec, w celu ich zabezpieczenia przed zniszczeniami wojennymi. Do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie powróciły dopiero w 2009 roku, w efekcie polsko-niemieckiej wymiany dawnych znalezisk archeologicznych. Miecze antenowe są charakterystyczne dla późnego okresu epoki brązu. Z obszaru Europy znanych jest około 180 egzemplarzy tego typu broni. Obszar jej licznego występowania obejmuje rozległe tereny od środkowej Italii przez południowe Niemcy i Szwajcarię po Niemcy północne, Pomorze oraz południową Skandynawię i Sambię (kraina historyczna Prus – obecnie w obwód Kaliningradzki Federacji Rosyjskiej).

Dorota Kozłowska