Miecz dwusieczny

Miecz żelazny, wybagrowany pod koniec XIX wieku podczas pogłębiania koryta Odry w Szczecinie, określany jako Szczecin II. Jeden z kilku mieczy odkrytych w ten sposób w okolicy średniowiecznego miasta.

Jest to miecz dwusieczny – z ostrzami po obu stronach głowni, nieznacznie uszkodzony w części sztychowej. Głownia jest najszersza przy jelcu, zwęża się w kierunku sztychu. Od rękojeści oddziela ją długi i płaski, zakrzywiony ku dołowi jelec. Ma szerokie zbrocze – wgłębienie widoczne w części środkowej. Głownię wykonano w technice prętowej, co oznacza, że stalowe nakładki ostrzowe zostały zgrzane z jednolitym rdzeniem. Wyodrębniony z głowni trzpień ostro zwęża się ku głowicy, elementu wieńczącego rękojeść, która ma kształt półksiężyca z rogami skierowanymi ku górze. Miecz Szczecin II należy do grupy oznaczonej literą Y w powszechnie stosowanej systematyce mieczy wczesnośredniowiecznych skandynawskiego badacza Jana Petersena. Miecze tego typu znane są z Europy Środkowej i Skandynawii i datowane na X–XI wiek. W Polsce znaleziono w sumie cztery takie egzemplarze. Są one przykładem ewolucji funkcji mieczy, które pierwotnie służyły do cięcia, a z czasem także do zadawania ran kłutych.

Wymiary miecza: długość całkowita 87,5 cm, długość głowni 73,5 cm, szerokość 5,25 cm, grubość 0,4 cm, waga 907 g.

Sławomir Słowiński