Topór bojowy (czekan)

Topór żelazny znaleziony podczas pogłębiania koryta Odry Zachodniej w czerwcu 1939 roku na wysokości wsi Moczyły, w obecnym powiecie polickim, na południe od Szczecina. Informacje o sposobie i okolicznościach odkrycia pochodzą z archiwum Działu Archeologii Muzeum Narodowego w Szczecinie.

Topór – czekan składa się z dwóch zasadniczych elementów: drewnianego toporzyska i osadzonego na nim żeleźca. W większości przypadków do naszych czasów przetrwały jedynie części żelazne. Okaz z Moczył ma smukłe żeleźce, prawie prostopadłe w stosunku do osi pionowej toporzyska. Światło osady, czyli miejsce osadzenia toporzyska jest owalne, a sama osada ma zdecydowanie wyodrębnione, lekko zaokrąglone i opuszczone w dół wypustki zwane wąsami. Obuch, tępa część żeleźca, jest zakończony krótkim, prostokątnym w przekroju zgrubieniem, tzw. młotkiem. Żeleźce topora ma smukłą szyjkę, która łagodnie rozszerza się tworząc wąskie, lekko asymetryczne i łukowate ostrze. Na podstawie okazów analogicznych, znalezionych w dobrze datowanych warstwach kulturowych żeleźce topora z Moczył można datować na VIII–X wiek.

Wymiary: długość całkowita 20,8 cm, zachowana wysokość ostrza 5,6 cm, szerokość osady 4,4 cm, długość młotka 2 cm, waga 691 g.

Sławomir Słowiński