![mns/se-m/452 scena mitologiczna - ujęcie z przodu; Scena figuralna na tle pejzażu. Na pierwszym planie, po prawej, u dołu naga postać kobieca w przyklęku na prawym kolanie. W lewej, uniesionej ręce trzyma draperię rozpościerającą się w szerokich fałdach po lewej stronie u dołu. Po lewej stronie obrazu biegnąca postać mężczyzny zwróconego do konia galopującego w głąb. Koń, postać mężczyzny - jeźdźca obejmującego gestykulującą kobietę, znajdują się w centrum kompozycji. Na dalszym planie, po prawej i lewej stronie obrazu, wzgórza, pomiędzy nimi widoczny pagórkowaty krajobraz. Koloryt: postacie po lewej i prawej w ciepłych brązach z akcentami czerwieni, niektóre partie ciała i draperii okonturowane czernią. Koń biały, postacie jeźdźca i kobiety w różach. Wzgórze zielone z akcentami brązu, żółci. Niebo niebieskie z zielenią, po prawej obłok różowo-białawy.](/brepo/panel_repo/2022/04/07/os0jts/contain-360-1000-max-mns-se-m-452-dscf1111-ppp.jpg)
Porwanie
scena mitologiczna
1931
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Jest częścią kolekcji: Europejscy klasycy nowoczesności
Wacław Wąsowicz uczył się u Mieczysława Kotarbińskiego w stołecznej Szkole Rysunkowej (1909–1910), u Ignacego Pieńkowskiego w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych (1911–1914) oraz u Jacka Malczewskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1914). Otrzymawszy posadę nauczyciela rysunków w gimnazjum Kazimierza Kulwiecia, wrócił do rodzinnego miasta i tam z Romualdem Kamilem Witkowskim, Mieczysławem Szczuką oraz Jerzym Zarubą utworzył warszawskie skrzydło Ekspresjonistów Polskich (od 1919 Formistów). W okresie formistycznym (1918–1922), pod wpływem malarstwa Paula Cézanne’a i Andrégo Derraina, zaczął kubizować wyobrażoną przestrzeń i ujmować przedmioty czarnym konturem. Linearyzm prac Wąsowicza zyskał na znaczeniu w latach dwudziestych wraz z zainteresowaniem drzeworytem ludowym i życiem wsi. Wernakularyzm ówczesnych dzieł wynikał z powszechnych, trwających od przełomu wieków procesów regeneracyjnych w teorii sztuki oraz dążeń do wypracowania stylu narodowego. Na fali tych fascynacji pojawiła się tematyka rusińsko-karpacka, widoczna w kilku olejno malowanych wersjach obrazu Huculi w drodze (Pochód Hucułów, Droga na Huculszczyźnie), a także w pracach drzeworytniczych, niekiedy podmalowanych akwarelą (Głowa Hucułki, Huculi Himczak i Paraska, Koń z wózkiem, Chłop z wózkiem). Charakterystyczna dla kompozycji malarskich gęstość materii, tłoczność kompozycyjna oraz wyraźna także w grafice dekoracyjność kulminowały w dziełach z lat 1923–1925. Podczas wystawy w salonie Garlińskiego (1925) Wąsowicz, chwalony przez krytykę jako „urodzony dekorator”, pokazał między innymi unikatową ceramikę inspirowaną wyrobami z Pokucia. W kolejnych latach obrazy stawały się coraz bardziej szkicowe i klasyczno-arkadyjskie, choć motywy huculskie występowały w drzeworytach Wąsowicza jeszcze w kolejnej dekadzie – tym razem w bardziej surowej, celowo infantylizowanej redakcji.
Szymon Piotr Kubiak
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 70.5 cm, szerokość: 80 cm
Rodzaj obiektu
obraz
Technika
technika olejna
Tworzywo / materiał
płótno
Pochodzenie / sposób pozyskania
zakup
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1931
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1910
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1920
Muzeum Narodowe w Szczecinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Szczecinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna