![MNS/M/1142/1-8 sekstant SNO-T w skrzynce z akcesoriami i atestami - Ujęcie z przodu; Sekstant z lunetką i przeziernikiem. Odlewana, metalowa rama z jednym bokiem trójkąta w kształcie wycinka koła łączona wewnętrznie kratownicą w kolorze metalizowanym o wymiarach 18,5x18,5x23 cm. Od spodu umocowane ruchome ramię, alidada o długości23 cm. Ramię alidady porusza się po wyskalowanym boku trójkąta, limbusie. Na końcu ramienia śruba ślimakowa w obudowie, do której na wysokości skali limbusa przytwierdzona jest tabliczka z kreską indeksową ułatwiającą ustawienie alidady z dokładnością do 1 stopnia. Przy zakończeniu obudowy znajduje się śruba zakończona bębenkiem z podziałką minutową, której odczyt umożliwia zamontowane nad nią dwupołożeniowe szkło powiększające w oprawie okularowej Śruba ślimakowa zazębia się z zębatką naciętą na krawędzi ramy. Na alidadzie znajduje się napis: N 9088 1977. Na krawędzi ramy zamocowane jest lustro małe o promieniu 5,8 cm, podzielone na część górną z szybką i część dolną z lusterkiem w oprawie metalowej w kolorze obudowy. Za lusterkiem małym trzy przesłony o różnym stopniu przyciemniania. Przed lustrem dużym, prostokątnym o wymiarach 5,7x4 cm w metalowej ramie koloru obudowy cztery przesłony o czterech stopniach przyciemniania. Naprzeciw lustra małego nośnik lunetki ze śrubą do jej przykręcenia. Skala na ramie posiada oznaczenia od -5 do +140 stopni, w części spodniej czarny, plastikowy uchwyt na dłoń i dwie nóżki służące za podstawę. Lunetka o długości 11,2 cm. przeziernik o długości 17,5 cm.](/brepo/panel_repo/2024/02/19/epbkgq/contain-360-1000-max-mns-m-1142-1-8-diga5701-m.jpg)
Sekstant SNO-T w skrzynce z akcesoriami i atestami
około 1976
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Jest częścią kolekcji: Europejscy klasycy nowoczesności
Urodzony w Gruzji Stanisław Horno-Popławski pierwszy kontakt z plastyką współczesną zawdzięczał wizytom w moskiewskim Muzeum Sztuk Pięknych. Jeszcze w Rosji zdecydował się na studia artystyczne, jednak za swojego pierwszego patrona uznał Tadeusza Breyera, w którego warszawskiej pracowni otrzymał dyplom (1931). Środowisko stołecznej Szkoły Sztuk Pięknych hołdujące zasadom nowego klasycyzmu, a następnie podróże do Francji i Włoch skierowały uwagę twórcy ku archaicznym kulturom Morza Śródziemnego oraz rzeźbie średniowiecznej. Horno-Popławski zachwycił się galerią egipską w Luwrze i katedrą w Chartres, jednocześnie odkrywając dzieła mistrzów nowoczesności, Émile’a Antoine’a Bourdelle’a i Aristide’a Maillola. Ich syntetyczne podejście do formy, a zarazem mocne osadzenie w tradycji stały się dewizą młodego Polaka, który zaczął odnosić sukcesy w dziedzinie rzeźby kamiennej. Wykładając do końca lat trzydziestych na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu wileńskiego, pierwsze realizacje monumentalne pozostawił na terenie Litwy: wyposażenie bazyliki katedralnej, świątyń na Antokolu, w Rudziszkach i Ornianach oraz fontannę na dziedzińcu Pałacu Reprezentacyjnego (dziś Prezydenckiego) w Wilnie. Kryzys pierwszych lat po zakończeniu drugiej wojny światowej spędzonych w Białymstoku, Toruniu i Sopocie nie pozwalał na szerokie wykorzystanie szlachetnych tworzyw. Horno-Popławski zmuszony do pracy w znienawidzonym gipsie tylko wyjątkowo mógł sięgnąć po ulubiony kamień. Dwie wersje portretu Marynarza – odlana w brązie (1948) i odkuta w granicie (1949) – stanowiły żywy komentarz do przeprowadzki twórcy do Trójmiasta, gdzie otrzymał posadę profesora Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych. W obu dziełach zastosowano układ głowy zwróconej twarzą ku uniesionemu lewemu barkowi. Echo tej kompozycji pobrzmiewa także w rzeźbie szczecińskiej złożonej z trzech niezależnych elementów: drewnianej plinty oraz granitowych głowy i fragmentu kołnierza. Uproszczenie formy było znamienne dla poodwilżowych rzeźb Horno-Popławskiego, który dzięki oszczędnej i precyzyjnej obróbce wydobywał naturalne piękno eratyków. Pomysł spiętrzania odrębnych kamieni lub umieszczenia kilku elementów na platformie pojawił się u niego na początku lat sześćdziesiątych zapewne pod wpływem rzeźby surrealistycznej.
Szymon Piotr Kubiak
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 34 cm, szerokość: 43 cm
Rodzaj obiektu
rzeźba
Technika
rzeźbiona
Tworzywo / materiał
drewno, granit
Pochodzenie / sposób pozyskania
zakup
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
około 1976
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1941 — 1945
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1901 — 1950
Muzeum Narodowe w Szczecinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum – Zamek w Łańcucie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna