Naszyjnik

Naszyjnik wykonany z brązu, ze stemplowatymi zakończeniami, na których widnieją zagłębienia pierwotnie wypełnione czerwoną emalią, należy datować na młodszy okres przedrzymski, tj. III–II wiek p.n.e. i wiązać z osadnictwem germańskiej ludności kultury jastorfskiej. Kultura ta wywodzi się z północnych Niemiec i południowej Skandynawii. We wspomnianym okresie obserwujemy jej ekspansję na południowy wschód, m.in. na obszar Wielkopolski. Na Pomorzu Zachodnim społeczności jastorfskie wykształciły własną, lokalną odmianę tej kultury, zwaną grupą nadodrzańską. Obecność naszyjnika ze stemplowatymi zakończeniami w zachodniopomorskich materiałach grupy nadodrzańskiej jest jednym z przykładów zjawiska określanego mianem „latenizacji” ludności germańskiej, co oznacza przejmowanie niektórych wzorców kulturowych, w tym między innymi form ozdób, ¬od ludności pozostającej w tym samym czasie pod wpływem kultury lateńskiej, której twórcami byli Celtowie. Naszyjnik z Ognicy został odkryty przypadkowo w 1914 roku, w trakcie prac rolnych, wraz z fragmentami dwóch innych naszyjników z brązu, dwiema klamrami do pasa, zapinką, dwiema żelaznymi fibulami oraz fragmentami ręcznie lepionej ceramiki. Wszystkie te przedmioty pochodzą najpewniej z cmentarzyska ciałopalnego z bogato wyposażonymi pochówkami.

Bartłomiej Rogalski