Zapinka

Srebrna zapinka jest ozdobą stroju, ale też praktycznym elementem służącym do spinania szat i łączenia elementów odzieży. Fibule występują w bardzo wielu wariantach. Kryterium podziału są różnice w konstrukcji i formach pojedynczych elementów zapinek – kabłąka, sprężynki czy stopki (zakończenia). Różnice te mają duże znaczenie dla datowania zabytku. Prezentowany okaz ma jednodzielny kabłąk, przechodzący bezpośrednio w stopkę – zaczep dla szpili. Występowanie takich zapinek przypada na rozwinięte stadium okresu wpływów rzymskich (III wiek). Razem z drugą, niemal identyczną srebrną fibulą, została znaleziona w częściowo zniszczonym grobie szkieletowym, odkrytym przypadkowo w 1992 roku. Grób ten zawierał ponadto srebrną szpilę z uchem, naprzemiennie skręconą pod główką, wisiorek wiaderkowaty z brązu i fragment drugiego takiego wisiorka, fragment taśmy z brązu, dwa kółka z brązu, fragment srebrnej blaszki oraz kolię złożoną z 11 paciorków szklanych i 29 bursztynowych. Grób odkryto w terenie zabudowanym. Nie wiadomo zatem czy jest to pojedynczy bogato wyposażony pochówek, czy pozostałość cmentarzyska. Ozdoby metalowe generalnie można łączyć z kulturą wielbarską, która w tym czasie zajmowała większą część Pomorza. Obecnie jednak część badaczy wyróżnia na Pomorzu Zachodnim tzw. „grupę pyrzycką” lub „skupisko pyrzyckie”. Jest to jednostka kulturowa o cechach kultury wielbarskiej, ale z większym udziałem wyrobów znanych z terenów nadłabskich.

Bartłomiej Rogalski