Naczynie pucharowate

Niewielkie dwuuche naczynie pucharowate pochodzi z wyposażenia grobu odkrytego przypadkowo w 1897 roku na Skórczej Górze (niem. Finkenwalder Höhe) w Zdrojach. W miejscowość tej, włączonej do Szczecina dopiero w 1939 roku, w 2. połowie XIX wieku dynamicznie rozwijała się turystyka wykorzystująca walory krajobrazowe pogranicza Wzgórz Bukowych i doliny Odry. Jednym z miejsc przeznaczonych pod rekreację była położona na skraju Puszczy Bukowej Skórcza Góra, gdzie u schyłku XIX i na początku XX wieku rozbudowano restaurację i utworzono tarasy widokowe. W trakcie prac budowlanych, natrafiono tutaj na grób z młodszej epoki kamienia, którego wyposażenie Zarząd Gminy przekazał do gromadzonych w Szczecinie zbiorów Towarzystwa Historii i Starożytności Pomorza.

Adolf Stubenrauch, ówczesny opiekun kolekcji, który przyjechał na miejsce odkrycia, stwierdził, że grób znaleziono podczas budowy fundamentów. Na głębokości około metra od powierzchni terenu zaobserwował pozostałości owalnego, zbudowanego z kamieni polnych bruku, pod którym znaleziono przekazane zabytki.

Z grobu pochodzi także puchar zdobiony odciskami sznura, fragmenty górnej części pucharu również z ornamentem sznurowym, topór kamienny pięcioboczny z otworem do osadzenia uchwytu umieszczonym bliżej obucha, dwie małe, czworościenne siekiery krzemienne z grubymi obuchami oraz bryłka bursztynu bez śladów obróbki.

Taki zestaw przedmiotów jest niemal „modelowym” wyposażeniem grobów kultury ceramiki sznurowej. Biorąc pod uwagę współwystępowanie pucharów zdobionych odciskami sznura z dwuuchym naczyniem niezdobionym oraz obecność topora, który pod względem kształtu należy do form młodszych w zespołach kultury ceramiki sznurowej, powstanie grobu można datować na ostatnie stulecia III tysiąclecia BC.

Krzysztof Kowalski