Wazonik

Wazonik jest stylizowany na antyczną amforę – wysokie, smukłe naczynie gliniane o wydłużonym brzuścu z dwoma umieszczonymi symetrycznie po bokach uchwytami. Amfory były popularne w starożytności i używane do przechowywania i transportu wina, oliwy oraz miodu.

Naczynie pochodzi z angielskiej wytwórni Wedgwood, która stała się synonimem jasperware, czyli wyrobów będących ceramiczną trawestacją antycznego szkła warstwowego. Jasperware Wedgwood zdecydował się wykonywać w biskwicie, czyli porcelanie nieszkliwionej. Wybór przez artystę takiego rozwiązania technicznego był podyktowany chęcią  jak największego upodobnienia wyrobów do ich antycznych szklanych pierwowzorów. Ponadto perfekcyjnie opracowane detale wytwarzanych przez Wedgwooda przedmiotów nie tylko nie ginęły pod warstwą glazury, lecz dodatkowo były uwypuklane przez światło i cień. W tym miejscu warto wspomnieć, że choć wedgwoodowskie jasperware kojarzą się głównie z wyrobami biało-błękitnymi, najstarsze z nich miały tło w kolorze nazwanym przez twórcę Portland Blue, czyli zgaszonego granatu. Bezpośrednią inspirację Josiah Wedgwod znalazł w tak zwanej wazie portlandzkiej, eksponowanej dziś w British Museum. Waza ta, która przyczyniła się do wielkiej kariery Wedgwooda, to w istocie starożytna urna na prochy wykonana z przezroczystego granatowego szkła, na które nałożono relief z białego szkła nieprzejrzystego. Aby otrzymać oczekiwany odcień, Josiah Wedgwood wykonał około trzech tysięcy prób!

Wraz z powstaniem w Anglii oraz na kontynencie mody na motywy zaczerpnięte z mitologii grecko-rzymskiej oraz rosnącą renomą wytwórni stopniowo poszerzał się katalog typów i form wyrobów w technice jasperware – od naczyń dekoracyjnych i użytkowych po biżuterię; porcelanowe kamee okute w srebro tworzyły: kolczyki, wisiorki oraz brosze. Ponadto coraz modniejszą ceramiką wedwoodowską zaczęto ozdabiać meble oraz elementy architektoniczne, wkomponowując ją między innymi w obudowy kominków.