Tokowanie głuszca

Jeden z czterech obrazów Juliana Fałata, będących obecnie własnością Muzeum - Zamku w Łańcucie przedstawia odbywające się na polanie wśród majaczącego w tle lasu tokowanie głuszca, na zwalonym pniu drzewa, nieco dalej dwie samice. Sceny z polowań, w których malarz chętnie uczestniczył to częsty temat jego obrazów, o różnych porach roku i dnia, w rozmaitym oświetleniu - tutaj scena rozgrywa się wczesną wiosną (od marca do maja). Podczas toków¦ samiec stroszy skrzydła, rozkłada wachlarzowato ogon, wyciąga głowę i wydaje charakterystyczny odgłos. Podczas wydawania jednego z nich, tak zwanego szlifowania, na 1,5 sekundy ptak głuchnie, stąd jego nazwa. Niestety przyczyniło się to do wytrzebienia ptaków - myśliwy mógł zbliżyć się i zapolować. Obecnie jest to gatunek zagrożony wyginięciem w Polsce, choć kiedyś występował masowo. I tutaj, jak w innych dziełach Fałata dominuje jasna kolorystyka i szerokie, charakterystyczne dla niego pociągnięcia pędzla oraz mistrzowskie oddanie różowiejącego na horyzoncie nieba z głębokimi, granatowymi cieniami w lesie. Ta impresjonistyczna maniera pojawiła się w twórczości Fałata w 90 tych latach XIX w., właśnie poczynając od scen z polowań i krajobrazów, ujawniając się też w stosowaniu kontrastów barw zimnych i ciepłych, jak w łańcuckim obrazie - ciepłe róże, czerwień i błękit na niebie oraz szaro - granatowy las. Obraz był wystawiany w Krakowie w 1917 roku.