Pocztówka - Lublin. Zamek królewski

Wzniesiony na jednym z lubelskich wzgórz zamek dominował nad otaczającą go zabudową dawnej dzielnicy żydowskiej. Pierwsze wzmianki o osiedleniu się Żydów w Lublinie są datowane na drugą połowę XIV stulecia. Zajęli oni obszar u podnóża wzgórza Zamkowego, poza granicami miasta lokacyjnego w murach. Z czasem dzielnica rozrosła się, tworząc gęstą sieć zabudowań wokół głównych ulic: Szerokiej, Podzamcza i Krawieckiej. Bogacąca się gmina fundowała nowe budynki użyteczności publicznej: szkoły, drukarnie, szpitale i synagogi.

Wojny, które miały miejsce w XVII wieku, przyczyniły się do upadku dzielnicy żydowskiej. Gdy w latach 20. XIX wieku ruiny zamkowe zostały przebudowane na potrzeby więzienia, zmienił się charakter okolicy. Większość jej majętniejszych mieszkańców przeniosła się do innych części miasta, pozostali ubożsi drobni handlarze, tragarze i rzemieślnicy. Na przełomie wieków XIX i XX wzdłuż ulic Lubartowskiej, Szerokiej i Cyruliczej powstały dwu- lub trzypiętrowe kamienice. Bliżej zamku większość domów była drewniana. Brakowało kanalizacji, często spotykało się tak zwanych nosiwodów. Nieczystości wylewano do rynsztoków, co dodatkowo pogarszało stan higieniczny dzielnicy. Jej główną oś stanowiła ulica Szeroka, ciągnąca się od Bramy Grodzkiej aż po Targ Żydowski przy ulicy Ruskiej. Na parterach kamienic przy Szerokiej funkcjonowały sklepiki oferujące różne towary. Najuboższa była zabudowa ulicy Jatecznej. Niewiele lepiej prezentowała się biegnąca wzdłuż murów zamku ulica Zamkowa oraz otaczająca wzgórze Krawiecka. Ulica Lubartowska, przy której mieściło się mnóstwo niewielkich warsztatów, odgradzała do czasów II wojny światowej dzielnicę żydowską od chrześcijańskiej części miasta.